ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ

Η μνήμη έρχεται και επανέρχεται και ο πόνος ελέγχεται, αρκεί να το επιτρέπει ο εγκέφαλος. Ο άνθρωπος, μόνος του, με το καλό και το κακό πάντοτε πλάϊ του. Τί διαλέγει, πότε και γιατί; Άβυσσος όλα.
Μεγάλωσα με βιώματα και ιδανικά της "παλιάς" λεγόμενης "σχολής". Στην πορεία ζυμώθηκα και εγκληματίστηκα με τήν ζοφερή καθημερινή πραγματικότητα χωρίς όμως να αποτινάξω απο πάνω μου κάποια ιδανικά που διαμόρφωσαν την ταπεινή μου προσωπικότητα και το ήθος μου. Ευτύχισα σε πολλά και ατύχησα σε άλλα τόσα. Διδάχτηκα πολλά απο ανθρώπους, απλούς και βαθυστόχαστους, ανιδεείς και ειδήμονες, απλοϊκούς και εγωϊστές με υπερτροφικά
¨εγώ", ονειροπόλους και ρεαλιστές, μετριόφρονες και σαλταρισμένους. Κάπου είπα να κάνω "λογαριασμό", να δώ τί κέρδισα απ' όλα αυτά. Τότε μπερδεύτηκα. Φάσεις και αντιφάσεις, θεωρίες και αντιθεωρίες, ρήσεις και αντιρήσεις, και ολα στην σφαίρα της αλύτρωτης καθημε- ρινότητας να αιωρούνται κι εσύ να μή ξέρεις απο πού να πιαστείς, αντίθετα να ψάχνεις έξοδο διαφυγής, να κρυφτείς "σε σπήλαια και κατάγειες οικήσεις", λές και σε κυνηγάει ο ίδιος ο θά-
νατος. Σαν να ακούς τον πιλότο να ανακονώνει ξαφνικά ¨αναγκαστική και ανώμαλη προ-
σγείωση". Κι εσύ τότε προσγειώνεσαι στην ωμή πραγματικότητα κι αναρωτιέσαι, άραγε, ολα
αυτά τα βαθυστόχαστα φιλοσοφήματα, περί ζωής και θανάτου, περί ονείρων και ιδανικών,
περί ανθρωπιάς και "Λυδίας λίθου", με τα διάφορα ονόματα, θεωρίες και αναλύσεις που τους αποδίδουν, τί σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Είναι η στιγμή που ανοίγουν διάπλατα τα μάτια σου και διαπιστώνεις τί πραγματικά συμβαίνειγύρω σου. Και τότε τα στέλνεις ολα πε-
ρίπατο.
Καλώς ή/και κακώς έφθασα μέχρι εδώ, διέγραψα ένα μέρος της πορείας μου, ο καθένας με τον τρόπο του και για τον εαυτό του. Αυτό μου επεφύλλασε ο Κύριος, στον οποίο εν τούτοις έχω την ανάγκη να πιστεύω.
Και δεν μετανιώνω για τίποτα.
Είμαι ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ.